Adnan Özyalçıner; Yağmurda (2023),

Everest yayınları, Birinci basım, Ocak 2023, İstanbul, 71 s.

Ülkemiz solunun ve yazınının 89 yaşında bu güzel insanından, sevgili yazar eşi Sennur Sezer’le birlikte yazdıkları İstanbul üzerine kitaplarını okuduğumu anımsar gibiyim. Ama uzak geçmişte dergilerde epeyce Özyalçıner öyküleri okuduğum bir gerçek. Ne yazık ki kitaplaşmış çalışmalarını bugüne değin atladım, üstelik yazınsal değerini, önemini bile bile. Bu son, yeni öykücükler kitabı, Panayır (1960), Sur (1963), Yağma (1971), Gözleri Bağlı Adam’dan (1977) ne taşıyor içinde, bunu kestirmem ne yazık ki olanaksız.

Kitaba odaklı bir değerlendirme yapmam kuşkusuz yanlış olur. En uzunu 4 sayfa, genellikle yarım, bir sayfalık bu küçük öyküler, kurgusal bir yapı taşıma savı olmayan, yazarın koca birikiminin onu getirdiği çağ eşiğinde birikimiyle oranlı ve tutarlı anlık gözlemlerini yansıtan birer tutanak gibiler. Onun gözünün gördüğü şeyi değil (genellikle acı ama insancıl algıyla, humorla, sol görünge içre kavranan olgular, görüntüler bunlar) görüsünün değerini kanıtlayan, okuru bu görüyü anlama yönünde kışkırtan öykümsüler. Türk yazınının (öykü) bugün geldiği yer açısından herhangi bir yerinde değil ama her yerinde olduklarını söylemek bir görev ve haktanırlık olur.

Dünyayı kavrama önerileri aynı zamanda. Kavramakla da kalmayan değiştirilebilirliğini, bunun gizil olanaklarını taşıyan bu metinler bir tür uyarı niteliği de taşıyor: Yazının aslı nedir, ne olmalı? Yazı niye var ve insanlar bir şeyleri özel bağlamları içerisinde niye okur?

(2023)